Uroczystość moich Rodziców

.... była bardzo udana. Po czterdziestu latach od chwili ich ślubu znów razem stanęli w kościele. Goście dopisali, wszyscy nieco starsi, ale w doskonałych humorach. Gratulacjom i toastom nie było końca. Nie obyło się bez okrzyków - gorzko! gorzko! a moi kochani rodzice dzielnie wytrzymywali liczenie do dziesięciu. Pogoda też była łaskawa. Dosłownie wszystko wyszło tak, jak miało być. Najwspanialszą niespodziankę (przy naszym skromnym udziale) zgotował Mamie mój Tata. Nie mogę tu nie pokazać, czymże to doprowadził ją do łez. Sama bym pewnie płakała ze wzruszenia, zresztą mi też się łezka w oku zakręciła. Spójrzcie...

Róż jest równo czterdzieści a Tata miał w ręku jeszcze jedną, jak powiedział, na następny rok i żeby nie była ich parzysta liczba. Kiedy sobie przypomnę minę mojej Mamy kiedy on wszedł z tym koszem.., takie chwile są bezcenne. Udało mi się uchwycić na zdjęciu ale.. to zbyt intymne żeby pokazywać na blogu. Uwierzcie na słowo, to była jedna z tych chwil, których się nie zapomina.

Moja skromna niespodzianka została przyjęta z entuzjazmem i od razu trzeba ją było wieszać na ścianę. Potem wszyscy goście musieli oglądać, bo Rodzice koniecznie chcieli się chwalić. Na szczęście zdążyłam z haftowaniem, oprawialiśmy sami, bo na Pana Ramkowego to już czasu nie było. Może ciutkę schrzaniłam rozmieszczenie napisu ale i tak jestem z siebie dumna, bo udało mi się podarować im coś od siebie i zdążyć na czas.

Jeśli mi się uda dotrwać do czterdziestej rocznicy ślubu to chciałabym, żeby była tak udana, jak ta moich Rodziców.