Wieniec rośnie

w oczach. Sama się dziwię, że taki kawał udało mi się wyhaftować od ostatniej odsłony.  Na tamborku tego nie widać, dopiero jak go zdejmuję to widzę, ile przybywa. Teraz haftuje się bardzo przyjemnie, kolorki są weselsze i jakoś więcej mam chęci do krzyżyków. Miałam hafcić wiosnę ale jednak lato mi się nawinęło pod igłę.

Co do nocnych dyżurów to wiecie... nie mam już siły, nie spałam już od trzech nocy, dziś na szczęście zaraz mykam pod kołderkę. No, ale to tylko dziś bo jutro i pojutrze znów siedzenie do rana. Po takiej serii czuję się dziwnie. Wszystko dochodzi do mnie z opóźnieniem i mam wrażenie, jakbym była oddzielona od świata kawałkiem miękkiej tkaniny. Spanie w dzień nie zastępuje mi uczciwego nocnego snu. Tu ktoś kichnie, tam ktoś trzaśnie drzwiami, sąsiad wydziera się za ścianą, na dole stukają młotkiem i weź tu człowieku śpij. No, ale teraz zamierzam się wyspać :)))